Hasna Šamić studirala je fiziku na Univerzitetu u Sarajevu,
gdje je i rođena; magistrirala je na Univerzitetu u Beogradu, gdje
je njen magistarski rad proglašen najboljim u toj školskoj godini.
Doktorat iz oblasti fizike poluprovodnika radila je u Parizu sa
čuvenim profesorom Bourgoinom. Nakon odbrane doktorata i
brojnih radova, objavljenih u svjetskim naučnim časopisima,
postala je vanrednim, a zatim redovni profesor Elektrotehničkog
fakulteta. Jedno vrijeme je bila i direktor istraživanja pri
francuskom Nacionalom istraživačkom centru, CNRS.
Jasna Šamić, rođena u Sarajevu gdje je vanredni profesor Filozofskog fakulteta do 1992.godine. Autor brojnih knjiga svih žanrova, prevodila sa mnogih jezika na bosanski (srpskohrvatski) i sa bosanskog i osmanskog turskog na francuski jezik. Laureat francuskih nagrada Stendhal, Gauchez-Philippot, Prix du public du Salon du livre des Balkans, međunarodne nagrade Naji Naam, i književnih nagrada u Bosni, npr. Fondacije za izdavaštvo, i Zlatna jabuka.
IN MEMORIAM HASNA ŠAMIĆ ROĐENA ŠAHINPAŠIĆ
(Sarajevo 9 juli 1952 – Sarajevo 25 oktobar 2022)
Napustila nas je Hasna Šamić, rođena Šahinpašić.
Svjetski priznata naučnica-fizičar, skromna osoba, Hasna je do nedavno bila redovni profesor na Elektrotehičkom fakultetu. Pored fizike i matematike predavala je i druge srodne predmete, tu, i na drugim fakultetima grada. Doktorat iz oblasti fizike je radila u Parizu sa čuvenim profesorom Bourgoinom, specijalistom za fiziku poluprovodnika.
Rođena u Sarajevu, nakon studija fizike na Prirodnomatematskom fakultetu, ubrzo je postala jedan od osnivača Saobraćajnog fakulteta. Magistrirala je u Beogradu s najvećim ocjenama. Za magistarski rad - proglašen najboljim te godine - nagrađena je od Beogradskog univerzeta. God 1995, J. C. Bourguoin ju je pozvao na saradnju na Univerzitetu Paris VI. U Parizu je provela s djecom godinu dana, potom tu često dolazila radi saradnje s istim profesorom, s kojim je objavljivala radove u najznačajnijim svjetskim časopisima. Dugo godina je bila i direktor istraživanja pri naučnom centru u Parizu, CNRSu, jednom od najvećih u svijetu.
Hasna je imala priliku da ostane u Parizu kao saradnik tog velikog naučnika, ali nije željela da traži azil (« nisam ni azilant, ni izbjeglica), već se vratila u Sarajevo da obnavlja razorenu zemlju predaka, od kojih je najznačajniji s majčine strane, Husein Kapetan Gradaščević, zvani Zmaj od Bosne.
Podigla je niz generacija fizičara i elektroinženjera. Cijeli radni vijek provela je dakle na Sarajevskom Univerzitetu, bila u više navrata član Savjeta, ali je organizator « zaboravio » da je pozove na svečanu jubilarnu proslavu tog Univerziteta.
Kao noble osoba u bukvlanom i u bodlerovskom smislu, dostojanstveno je dočekala to i druge nepravde koje je doživjela u svojoj briljantnoj karijeri.
Ima „intelektualaca“ i „ naučnika“ čija imena pune medije, naročito od kako je zaleđen rat i došlo do klimavog mira u Bosni. S druge strane, značajne osobe ostaju marginalizirane. Hasna je tipičan predstavnik tih vrijednih osoba za koje takozvano društvo nije marilo, ali koja ga je i te kako zadužila.
I sa Saobraćajnog fakulteta bila je odstranjena kada ju je Rektorat univerziteta, poslije stečenih uslova promovisao u zvanje vanrednog profesora.
Odstranjivanje se desilo na podmukao način, i došlo od onih koje sam pomenula kao posljeratne « vrijednosti ». Hasna je to stoički podnijela, ne želeći da od toga pravi politički slučaj. Srećom, ubrzo je našla mjesto koje odgovara njenom već stećenom zvanju. Doktor, profesor i naučni istraživač iz oblasti fizičkih nauka se ne postaje preko noći, niti u tranšejama, ali moramo se pitati da li je ovakvo bosansko društvo svjesno šta je uopšte potrebno jednoj zemlji da bi se, ne samo izgradila nakon strašnih razaranja, nego uopšte i opstala?
Hasna nije voljela ni da drugi govore o njoj, niti je govorila o sebi, još manje kada ju je pokosila opaka bolest. Njena hrabrost i diskrecija su bili zadivljujući.
Bila mi je bliska i kao snaha, i kao prijateljica i sagovornik. Rado ću se sjećati naročito naših dana provedenih zajedno u Parizu. Bila su to teška ratna vremena, ali unatoč svemu, za Hasnu je to bio i sretan period : imala je izuzetnu priliku da ispuni i želju i talenat, radeći u profesiji koja joj je bila strast, s utiskom da samo uživa i ne radi ni jedan dan. Vratila se u rodni grad ne brinući se ni za produženje karte boravka, koja bi joj omugućila da provede spokojnije posljednje dane svog ipak kratkog života; sigurno bi bila mnogo humanije liječena u toj stranoj sredini, gdje je radila u najprestižnijim ustanovama i zaradila mirovinu, gdje društvo ipak zna za deantologiju, gdje ljekari nisu nedostižna božanstva, gdje je zabranjena “plava koverta” iako plate u bolnicama nisu velike, gdje postoji empatija, bez obzira na teškoće kroz koje prolazi Francuska. Tu bi je odmah primili u bolnicu da joj barem olakšaju bol, ne bi se “revnosno”, tj perverzno držali naredbi, ostavivši je da čeka jer je važniji bio test Covida, od hitne njega na odjelu.
Još jednom bih naglasila da je Hasna bila od rijetkih časnih, iskrenih osoba, vjerna svima koje je voljela, prvo porodici, ali i prijateljama sa studija (Vasvi, Biljani, Amiri, Aidi i drugima). Pored tog što je nesvakidašnja bila njena inteligencija, lucidnost, osjetljivost i visprenost, bila je i duhovita, a njena ironija nekad bi znala zaparati tuđe uši. Znajući za dužnost, ali i osjećajnost, prezirala je sentimentalnost i paradiranje osjećanjima, gdje spadaju i ona novokomponovana reliogiozna i njihova nova terminologija.
Njenoj radoznalosti nije bilo kraja ; zanimala se i za umjetnost i literaturu, odlazila u Parizu vikendom na izložbe i u muzeje.
Jeste bila skromna, ali ne i izbrisana osoba ; u svakoj prilici i društvu i te kako se osjećalo njeno prisustvo.
Svijet ima nažalost oduvijek sklonost da loše sudi, misle brojni filozofi, svjesni da mnogo češće daje prednost lažnim zaslugama, nego onim pravim.
|
|
